Rasy średnie

Do królików ras średnich zaliczamy zwierzęta, których masa ciała dorosłego osobnika mieścić się w przedziale 3,5-5,5 kg. Masa ta jest szczegółowo określona dla każdej rasy.


      Wszystkie rasy krótkowłose, średniej i małej wielkości, których sierść nie przekracza na ogół 2 - 3 cm długości, zalicza się do typu futerkowo-mięsnego oraz futerkowego. Futerka tych królików powinny być o charakterystycznym, jednostajnym rysunku, tak aby bez większych trudności można było gromadzić na rynku dużo bardzo dobrze wyrównanego towaru. Umaszczenie skórek odgrywa bardzo dużą rolę, bo chociaż futerka królicze poddaje się zazwyczaj przy wyprawie odpowiedniemu farbowaniu, to jednak barwa jego, po końcowym wykończeniu, jest w znacznej mierze zależna od pierwotnego umaszczenia sierści, jej charakteru i zdolności do przyjmowania barwników chemicznych. Musimy jedna pamiętać, że niektóre szczególnie cenne odcienie maści, zwłaszcza te, których powstanie opiera się na nierównomiernym rozmieszczeniu barwnika we włosach, nie dadzą się osiągnąć przez farbowanie, lecz stanowią wciąż jeszcze wyłącznie cechę naturalnej okrywy królików.

      Czysto futerkowy typ stanowią tylko małe rasy królików, ponieważ duże nadają się już do produkcji kombinowanej, futerkowo-mięsnej. W budowie futerek królików większych często jest nadmiar sztywnych oraz grubych włosów rdzeniowych, czyli tzw. ości i nieco rzadsze podszycie. Gorsza jakość futerka wynagradzają one natomiast większą powierzchnią skórki i większą skłonnością do tuczu.

      Różnice pomiędzy dużymi a małymi rasami królików futerkowych zacierają się jednak coraz bardziej, gdyż ogół hodowców wszystkich ras dąży do uzyskania zwierząt możliwie dużych, wcześnie dojrzewających oraz łatwo tuczących się, dostarczających jednak równocześnie prawdziwie cennych skórek futerkowych. Te króliki reprezentują typ futerkowo - mięsny.

      Do najważniejszych ras typu futerkowo- mięsnego należą:

szynszyle

białe i niebieskie wiedeńskie

srebrzyste francuskie ( szampańskie)

białe polskie srebrne



      Zgodnie z wymaganiami przemysłu futrzarskiego najbardziej pożądany typ stanowią skórki królicze o możliwie równomiernym, gęstym i regularnie umaszczonym futerku, bogatym w silnie osadzone włosy puchowe. Włos rdzeniowy, czyli ościsty oraz włos przewodni nie przedstawiają dla kuśnierstwa dużej wartości i zazwyczaj usuwa się je przy wyprawie podczas tzw. procesu uszlachetniania skórek.

      Usuwanie ości powoduje dodatkową pracę białoskórnictwu, a ponadto jeżeli jest ich bardzo dużo, gotowe futerko po ich usunięciu staje się rzadkie oraz nietrwałe. Wyżej cenione są rasy królików o stosunkowo malej ilości włosów ościstych w okrywie. Tą cechą wyróżniają się skórki ras mniejszych, duże natomiast rasy mają zazwyczaj futerka rzadkie i bogate we włosy rdzeniowe (ościste).

      Na jakość uzyskanych futerek królików, oprócz właściwości charakterystycznych dla poszczególnych ras wpływa również w znacznej mierze wybór właściwej pory uboju, warunki wychowu, pasza oraz klimat. Króliki źle żywione, niewystarczająco będą zazwyczaj miały futerko rzadkie, o włosie nierównym oraz nastroszonym, a przy tym słabym. Wylinka nie przebiega u tych królików normalnie, lecz przeciąga się nadmiernie, tak że właściwie nie osiągają one nigdy odpowiedniego stopnia dojrzałości futerka, które należy przez to do mniej wartościowych. Brak czystości w klatkach również przyczynia się do obniżenia wartości futerka, które traci barwę, żółknie lub rudzieje, a włos przez oddziaływanie wilgoci, rozkładających się resztek pożywienia oraz odchodów staje się słaby, szorstki oraz mało efektowny. Ważnym czynnikiem na wartość futerka jest również klimat. W klimacie zbyt łagodnym , gdy brak jest zupełnie mrozów, a zima bywa wilgotna oraz mglista, futerka królicze nie osiągają nigdy wysokiej jakości. Ostre, bardziej mroźne zimy sprzyjają wytwarzaniu się grubej warstwy puchu, który korzystnie wpływa na jakość futerka.

      Klimat Polski odpowiada wymaganiom produkcji cennych futerek, jeżeli hodowca nie popełnia zbyt wielkich błędów w wychowie, żywieniu oraz pielęgnowaniu zwierząt, z łatwością może osiągać doskonałe wyniki.

      Należy unikać zbytniego wydelikacania hodowanych zwierząt. Podczas zimy nie jest potrzebne trzymanie królików w specjalnie ogrzewanych pomieszczeniach osłoniętych od najmniejszego nawet wiatru. Nie należy jednak narażać królików na marznięcie, zwłaszcza samic w okresie wykotów jak również rozwijających się młodych osobników. Klatki ustawione w otwartych widnych szopach lub pod okapami domków mieszkalnych są najlepszym pomieszczeniem dla niewielkich hodowli królików. Musimy przy tym pamiętać o zapewnieniu im dostatecznej ilości zdrowej jak również pożywnej karmy i suchej ściółki.

      W okresie zamieci musimy osłaniać osiatkowane drzwi klatek oszklonymi oknami lub w razie ich braku zawieszać matami ze słomy. W tych warunkach króliki chowają się zazwyczaj zdrowo oraz mają piękne, gęste i lśniące futerka. Nie możemy zapomnieć o wpływie światła na charakter futerka, zwłaszcza u odmian kolorowych. Zupełny bark światła przeszkadza w rozwinięciu się właściwego ubarwienia, ponieważ futerko jest wówczas szare i bez połysku. Z drugiej strony, bezpośrednie oddziaływanie promieni słonecznych powoduje wypełznięcie oraz rudzenie skorek.

      Rozsądny hodowca powinien unikać obu tych krańcowości. Tylko tym sposobem osiągnie prawdziwie dobre wyniki swojej hodowli. Swoje króliki powinien pomieścić w klatkach jasnych, lecz nie wystawionych na bezpośrednie działanie słońca, zaciemnić je lekko w razie potrzeby na pewno w godzinach popołudniowych. Dzięki temu króliki będą zdrowe, a ich futerka piękne oraz bardzo wartościowe.