Królik holenderski

      Królik Holenderski należy do malej rasy, wyhodowanej w Holandii. Jest jedną z najstarszych ras królików. Królik Holenderski zaliczany jest do ras futerkowych normalnowłosych. W Polsce rasa ta jest hodowana bardzo amatorsko, z powodu trudności hodowlanych.
     Królik holenderski występuje w wielu odmianach barwnych oraz cechuje się bardzo swoistym, charakterystycznym rysunkiem. Przednia część tułowia królika jest biała a tylna cześć tułowia kolorowa (różna w zależności od odmiany barwnej tej rasy). Tylne kończyny powinny być zakończone w białe 3 - 5 cm skarpetki (mankiety). Uszy oraz górna część głowy powinna być zabarwiona na kolorowo - ta sama barwa, co w tylnej części tułowia królika.

WYGLĄD

     Królik Holenderski posiada harmonijną budowę ciała. Tułów ma walcowaty oraz krępy. Głowę ma mocno osadzoną na krótkiej szyi, jest szeroka oraz krótka, u samic głowa jest mniejsza.
     Oczy królika są wypukłe. Uszy mięsiste, dobrze osadzone oraz owłosione, zaokrąglone na końcach. Ich długość wynosi od 9 do 10 cm.
      Kończyny posiada krótkie. Ogon królika jest prosty, przylegający mocno do tułowia. Samice o wyraźnie delikatniejszej budowie niż samce, nie posiadają podgardla.
     Okrywa włosowa królika holenderskiego powinna być bardzo gęsta, sprężysta, jedwabista, o silnym połysku. Długość włosów pokrywowych około 2,5 cm.
Masa dorosłego zwierzęcia powinna mieścić się w granicach pomiędzy 2,25 a 3,25 kg.

     Barwa okrywy włosowej jest dwukolorowa. Przednia połowa tułowia jest koloru białego, tylna zaś jest kolorowa. Uszy oraz górna część głowy zabarwione są na kolorowo ( ta sama barwa, co w tylnej części tułowia). Kolorowe widoczne plamy znajdujące się po obu stronach głowy powinny mieć kształt owalny oraz powinny obejmować oczy. Plamy te dochodzą aż do szyi. Na przodzie głowy króliki tej rasy posiadają biały klin wchodzący ostrym końcem między uszy, do ich nasady. Biała okrywa włosowa na skokach tzw. króliki mają widoczne mankiety o długości od 3 do 5 cm. Kończyny przednie są białe. Linia oddzielająca na tułowiu włosy białe od pigmentowanych musi być równa, oraz wyraźnie zaznaczona i przebiegać równo przez środek tułowia królika.

WADY DOPUSZCZALNE

     Mało harmonijna budowa ciała. Głowa oraz szyja wydłużona, lekko zaznaczone podgardle u samic. Uszy delikatne, słabo owłosione, o długości od 10 cm do 12 cm. Okrywa włosowa mało gęsta i sprężysta. Niewielkie niezgodności w długości włosów pokrywowych w stosunku do standardowej długości , która wynosi 2,5 cm. Lekkie zażółcenie białej części okrywy włosowej. Zbyt wyraźnie zróżnicowanie barwy okrywy włosowej między partią brzuszną a grzbietową. Małe przesunięcie linii podziału barwy. Ząbkowane lub słabo wyraźne rozdzielenie barwy białej od pigmentowanej. Ząbkowane, nieco dłuższe lub nieco krótsze "mankiety" na skokach. Nie znaczne odchylenia w barwie włosów pokrywowych oraz podszyciowych w pigmentowanej części okrywy włosowej, oczu oraz pazurków w stosunku do standardu danej odmiany.

WADY NIEDOPUSZCZALNE

      Masa ciała poniżej 2,0 kg lub powyżej 3,5 kg. Widoczne odchylenia budowy ciała oraz głowy w stosunku do standardu rasy (delikatny i wydłużony tułów, spiczasta głowa, długa szyja). Uszy cienkie, zwisające. Długość uszu powyżej 12 cm. Za długie kończyny, wyraźne zaznaczone podgardle. Okrywa włosowa rzadka oraz mało sprężysta. Spore odchylenia długości włosów pokrywowych w stosunku do standardowej długości, która wynosi 2,5 cm. Widoczne zażółcenie, zarudzenie, zabrązowienie białej części okrywy włosowej. Zamazany rysunek głowy. Zbyt duże lub zbyt małe pigmentowanie na głowie. Niewyraźny biały klin na głowie, przechodzący na nasadę uszną królików. Przesunięcie części barwnej do przodu tułowia. Silnie ząbkowany rozdział barwy. Brak mankietów na skokach. Duże odchylenia w barwie włosów pokrywowych oraz podszyciowych w pigmentowanej części okrywy włosowej w stosunku do wzorca danej odmiany. Inna barwa oczu i pazurków niż stabdardowa dla danej odmiany.

W pracy hodowlanej powinniśmy zwracać uwagę na to, aby osobniki, które zostawiamy do dalszej hodowli posiadały jak najwięcej cech zbliżonych do ideału.