Wpływ warunków na jakość włosów króliczych

     Korzenie włosów tkwią w utworzonych przez naskórek pochewkach włosowych, które sięgają czasami aż w głąb skóry właściwej. Wystająca nad powierzchnię skóry część włosa nazywana łodygą lub trzonem włosa. Dookoła pochewki włosowej skóra właściwa tworzy dobrze unaczynioną i unerwioną torebkę. Wielu włosom towarzyszą gruczoły łojowe oraz potowe, których to właśnie wydzielina wylewa się do wnętrza torebki włosowej. Łój skórny służy do natłuszczania i zwilżania łodygi włosa, zaś pot służy do regulacji temperatury ciała zwierzęcia. Dolny koniec rosnącego jeszcze włosa tworzy zgrubiałą, wewnątrz wydrążoną, osadzoną na skórnej brodawce cebulkę włosową. Brodawka włosowa dostarcza materiału niezbędnego dla wzrostu włosa. Gdy wzrost włosa się już zakończy, to korzeń oraz cebulka włosa rogowacieją, w ten sposób tworzy się zgrubiały na końcu włos maczugowaty. Włosy zazwyczaj są osadzone w skórze skośnie. Dzięki zaopatrzeniu torebki włosowej w odpowiednie włókna mięśniowe (mięśnie stroszące włosy) włosy mogą w skórze ulegać charakterystycznemu stroszeniu.



     W przekroju poprzecznym włos królika składa się z trzech warstw, a więc z pochewki, kory oraz rdzenia. W rdzeniu gromadzi się powietrze, które zwiększa w znaczniej mierze właściwości izolacyjne włosów oraz zmniejszające ich przewodnictwo cieplne. Rdzeń natomiast otacza z zewnątrz kora włosa, w tej korze mieści się główna ilość barwnika nadającego włosom charakterystyczną barwę. Kora włosa jest warstwą decydującą o jego mocy, wytrzymałości oraz elastyczności.



     Pochewka włosowa złożona jest z dachówkowato na siebie zachodzących komórek o kształcie charakterystycznym dla poszczególnych gatunków zwierząt. Ich zadaniem jest ochrona kory włosa od zewnętrznych uszkodzeń mechanicznych oraz chemicznych.



     W futerku królika wyróżnia się włosy dotykowe oraz właściwą okrywę szerstną. Włosy dotykowe w swojej budowie są długie oraz grube, a ich torebka jest bardzo bogato unaczyniona i unerwiona. Nie mają one żadnego wpływu na jakość futerka.



     Futerko królicze składa się z włosów pokrywowych, czyli z włosów przewodnich i włosów ościstych, które razem tworzą okrywę zewnętrzną królika, jak również tworzącego podszycie puchu. Włosy przewodnie wyrastają najwcześniej. Później obok włosów przewodnich wyrastają grupkami włosy ościste i puch.



     Włosy przewodnie u królików są sztywne, proste i w górnej połowie lancetowato rozszerzone. Włosy ościste są podobne do przewodnich, są jednak krótsze, mniej sztywne i zazwyczaj w połowie zgięte. Dolna część włosów ościstych jest cienka, miękka a niekiedy nawet falista. Włosy puchowe są w okrywie królika najliczniejsze, krótkie, cienkie, tworzą wyraźne fale.



     Włosy przewodnie oraz włosy ościste królików zawsze zawierają rdzeń, puch natomiast bywa rdzeniowy lub też pozbawiony rdzenia. W okrywie królików możemy również znaleźć różnego rodzaju włosy przejściowe, które łączą w sobie cechy włosów przewodnich i ościstych lub włosów ościstych i puchu.



     Gęstość oraz długość włosów futerek królików różnych ras, a nawet różnych osobników tej samej rasy, bywa różna. W związku ze swoim skośnym ustawieniem w stosunku do skóry włosy w futerku króliczym układają się w sposób charakterystyczny. Włosy na ciele królika skierowane są na ogół do tyłu i na boki ku dołowi, od końca pyszczka aż do tylnych nóg. W miejscach, w których stykają się z sobą grupy włosów skierowanych w różnych kierunkach, tworzą się wiry włosów lub też włosy dzielą się.



     Uwłosienie różnych okolic ciała jednego królika jest niejednakowe. Najdłuższe włosy wyrastają na grzbiecie i na udach, zwłaszcza w okolicy ich tylnej krawędzi. Na bokach ciała królika włosy są krótsze. Najkrótsza jest sierść na głowie i na dolnych częściach nóg.



     Barwa sierści zależy od jakości i ilości barwników zawartych we włosach królików, od ich formy występowania i rozłożenia we włosie. Barwniki włosów mogą być czerwono-żółte, rdzawe, czarno-brunatne i czarne. Powietrze zawarte we włosach powoduje rozjaśnienie ich barwy.



     Połysk włosa królika zależy od struktury jego powierzchni i jej natłuszczenia. Futerka mogą być jednobarwne lub też występują w nich równocześnie włosy różne ubarwione. U wielu ras królików można spotkać włosy o barwie strefowej, czyli takie, w których inny kolor ma nasada, inny środek, a inaczej zabarwiony jest wierzchołek włosa. Bardzo charakterystyczne jest występowanie jaśniejszego pierścienia pod czarno zabarwionymi końcami włosów ościstych, tworzące tzw. srebrzystość. U królików o tzw. umaszczeniu dzikim na każdym włosie występują kolejno pasma jasnopopielate, brązowe oraz czarne. Obok tego u tych królików białej barwy jest podbrzusze, wewnętrzna strona podudzia oraz spód ogona, zaś czarnej barwy są końce uszu oraz wierzchnia strona ogona.



     W praktyce hodowlanej królików, niektóre futerka określane są jako niebieskie lub czerwone (np. niebieskie wiedeńskie, czerwone nowozelandzkie). Takich nazw ras królików, nie należy odbierać dosłownie. Nazwy te oznaczają jedynie pewne odcienie barwy popielatoszarej oraz kasztanowatobrązowej.