Angielski Baran

Pierwsze wzmianki o występowaniu w Anglii królików z bardzo długimi oraz szerokimi uszami pochodzą z XVIII wieku.. Pierwsze zwierzęta nazywane przez Anglików znane były prawie wyłącznie w barwie białej lub srokatej. W pierwszej połowie XIX wieku nastąpił wielki rozkwit hodowli baranów Angielskich w Anglii, zaczęły powstawać także inne odmiany barwne.

>

W hodowli szczególny nacisk hodowcy kładli na wyhodowanie zwierząt o jak najdłuższych uszach, był to pewnego rodzaju priorytet. Stosowany był również chów zwierząt w mocno ogrzewanych pomieszczeniach, gdyż już wtedy powszechnie twierdzono, iż wysoka temperatura wspomagała i przyspieszała wzrost uszu. Metoda ta z czasem doprowadziła do znacznego osłabienia układu odpornościowego u królików i w późniejszym okresie zaprzestano tego typu praktyk.
Angielski baran, za wyjątkiem kraju swego pochodzenia, należy do ras królików mało rozpowszechnionych. W wielu krajach posiada jednak niewielkie grona miłośników, którzy jego hodowlą zajmują się od pokoleń. Od niedawna również w Polsce, w kilku hodowlach pojawiły się pojedyncze egzemplarze królików tej rasy. Możemy się spodziewać, że niedługo barany angielskie będą widywane na wystawach.

WYGLĄD

Waga barana angielskiego wynosi 5-7 kg. Głowa wydłużona, niezbyt duża, garbonosa. Oczy królika są duże i okrągłe. Uszy posiada zwisające o długości 45-71 cm, a szerokości 15-18 cm, ku końcom zwężają się. Podgardle u samców nie występuje, u samic dobrze rozwinięte. Grzbiet barana angielskiego jest wzniesiony i tworzy regularny łuk. Zad ma zaokrąglony. Nogi ma proste oraz silne. Futerko barana angielskiego jest bardzo delikatne. Umaszczenie jest zależne od odmiany (wszystkie maści występujące u królików).

HODOWLA

Hodowca powinien zapewnić królikom sprzyjające im warunki do życia oraz odpowiednie pomieszczenie. Najlepsze wyniki hodowlane można otrzymać przy hodowli królików w klatkach.
Podejmowane próby hodowli ich, na dużej ogrodzonej przestrzeni nie dały dotychczas dobrych wyników. Nie można też zalecać systemu podżłobowego chowu królików, który jeszcze dotychczas jest, niestety, stosowany dość powszechnie. Polega on na trzymaniu królików w oborach, stajniach czy chlewach razem z innymi zwierzętami. Króliki gnieżdżą się wówczas w wygrzebanych przez siebie norach (nie higienicznych) oraz żywią się przeważnie resztkami nie dojedzonej lub wypadłej że żłobów karmy zadawanej zwierzętom dużym (taka karma jest ona niezdrowa dla królików).

WADY DOPUSZCZALNE

Mało zgodna budowa ciała. Zwężenie tułowia w części piersiowej. Głowa węższa, słabo zaznaczony garbonosy profil głowy. Widoczne pojedyncze podgardle u samców, za bardzo luźna skóra. Oczy lekko wypukłe. Otwory uszu nieznacznie obrócone do tyłu. "Korona" słabo zaznaczona. Małe odstępstwa od barwy typowej dla danej odmiany. Okrywa włosowa mało gęsta oraz sprężysta. Rozpiętość uszu od 58 cm do 61 cm. W najszerszym miejscu szerokość ucha od 12 cm do 13 cm. Małe różnice w barwie oczu oraz pazurków w stosunku do wymagań wzorcowych.

WADY NIEDOPUSZCZALNE

Masa ciała niższa niż 3,5 kg bądź wyższa niż 5,7 kg. Wydłużona głowa bez garbonosego profilu, długa szyja. U samic brak podgardla albo podwójne i potrójne niesymetryczne podgardle. Uszy wyraźnie odwrócone otworami do tyłu w ich najszerszym miejscu szerokość ucha jest mniejsza niż 12 cm. Rozpiętość uszu mniejsza niż 58 cm. Długość włosów w partii grzbietowej poniżej 3 cm lub zaznaczone miejscowe przerosty włosa, okrywa włosowa bardzo rzadka, brak sprężystości. Brak "korony". Inna jak wzorcowa barwa oczu i pazurków.