Użytkowanie futerkowe- skórki królicze jako surowiec

      Skórki królicze, to bardzo ważny surowiec futrzarski, są przerabiane na płaszcze, żakiety, czapki, kołnierze, rękawice itp. Skórki królicze używamy nie farbowane (w kolorze naturalnym, bądź też farbowane. Surowe skórki królicze zostają przedtem poddawane odpowiedniej obróbce. Jednak najważniejszym twórcą jakości futra jest sam hodowca. Przemysł przetwarza i przekształca, konserwuje i barwi skórki, nie może jednak zmienić ich zasadniczych cech użytkowych, a zwłaszcza nie może poprawić ich wad, które wynikają z cech gatunkowych zwierzęcia, z warunków jego wychowu, żywienia i użytkowania. To hodowca musi zdecydować o najwłaściwszym terminie uboju królików na futerka, musi umieć ocenić jakość skórki i musi znać czynniki wpływające na jej poprawę lub pogorszenie.

W stanie naturalnym (nie barwione), wyprawia się skórki królików następujących ras: niebieskie wiedeńskie, białe wiedeńskie, srebrzyste francuskie (szampańskie), srebrne niebieskie, szynszyle duże i małe, białe polskie małe.

W mniejszych ilościach przerabia się bez farbowania: alaska, czarnobrunatne, czarne podpalane, hawanna, króliki popielice, kunie, lisy, oposowe, sobolowe, woalowosrebrzyste.

      Od pewnego czasu zaczęto także w naturalnym stanie wyprawiać niewielka ilość królików srokatych i angorskich. Mocno rozpowszechnione jest w przemyśle futrzarskim użytkowanie skórek króliczych farbowanych. W tym celu najbardziej użyteczne są króliki jednobarwne, w ten sposób powstały imitacje bobrów, kretów, lampartów, norek, ocelotów, piżmaków, popielów, skunksów, soboli, tchórzy oraz kotów cypryjskich. Następnie zaczęto barwić skorki królicze na różne kolory fantastyczne, odpowiednio do wymagań mody. W ten sposób powstały futerka beżowe, cynamonowe, kasztanowate, łupkowoszare, mahoniowe, niebieskie, piaskowe, platynowe, różowocieliste, rdzawe, złociste itp.

      Tak zwane biberty, które początkowo miały być tylko barwną imitacją bobrów, z czasem stały się odrębnym typem futerek. Bardzo ważne znaczenie w przemyśle futrzarskim mają skórki królicze, które są przerabiane na imitację selskinów. Pozbawia się je przy tym przerobie włosów ościstych i włosów przewodnich, a pozostały puch barwi się u nasady na ciemno-czerwono-brązowo, na powierzchni zaś na kolor lśniąco czarny.

      W naturalnych kolorach skórki królicze przerabia się z zachowaniem włosów pokrywowych. Czasami imitacje również nie wymagają usuwania sztywnych włosów okrywy zewnętrznej futerka. Oceniając takie skórki musimy wymagać, by ich włosy ościste i przewodnie były liczne, gęste oraz długie. Futerko powinno być gładkie, jasnej barwy, bez oznak oraz srokatości. Najlepiej na te imitacje nadają się skórki białe.

      Większość skórek króliczych poddaje się jednak przy wyprawie strzyżeniu i mechanicznie usuwa się z nich grubsze włosy rdzeniowe, w wyniku czego w ostateczności otrzymujemy futerko pokryte wyłącznie puchem. Do tego najlepiej nadają się bardzo grubo porośnięte puchem skórki zimowe. Czasami wyskubuje się ze skórek przy wyprawie wyłącznie włosy rdzeniowe, nie poddając ich później strzyży, ale i takie futerka muszą być dostatecznie gęste, aby po usunięciu włosów pokrywowych nie stały się rzadkie i płaskie.