Szynszyl wielki

      Na początku lat dwudziestych ubiegłego wieku Anglik Chris Wren kojarząc szynszyla małego z belgijskim olbrzymem, stworzył nową rasę o nazwie Szynszyl wielki.

      Króliki ras Szynszyl wielki i mały znane są i hodowane w wielu krajach, lecz nigdy nie podjęto prób ujednolicenia standardów dla tych ras, stąd duże różnice we wzorcach między innymi w długości okrywy włosowej. W Stanach Zjednoczonych występuje Szynszyl wielki jak i Szynszyl mały oraz ich tamtejsze wersje American Chinchilla (rasa średnia) i American Giant Chinchilla (rasa dużą powstała z kojarzeń szynszyla wielkiego z belgijskim olbrzymem). Szynszyl wielki hodowany jest od wielu lat w Polsce. Szynszyl wielki w Polsce został zakwalifikowany do ras średnich, cechuje się dobrymi przyrostami a wydajność rzeźna wynosi około 55%.

      Królik swą nazwę zawdzięcza barwie futra podobnej do okrywy włosowej małego gryzonia południowoamerykańskiego tzn. szynszyla(Chinchilla laniger). Posiada szarą barwę włosów pokrywowych o odcieniu niebieskawym z ciemnymi i białymi wierzchołkami, które tworzą charakterystyczny woal. Jego uszy są ciemniejsze, czarno obramowane. Młode króliki rodzą się ciemne, a charakterystyczną barwę osiągają dopiero w wieku 2 tygodni. Dzięki tak cenionej barwie rasa ta szybko zyskała uznanie hodowców w wielu krajach. Z czasem zostały wyhodowane różne odmiany barwne, ale u nas w kraju rzadko się je spotyka.

Masa ciała w poszczególnych miesiącach życia

Wiek w miesiącach	3	4	5	6	7	8
Masa w kg	2,2	2,8	3,4	4,2	3,6	4,5

Najniższa dopuszczalna masa ciała królika w wieku 8 miesięcy i powyżej - 4,0 kg; najwyższa - 5,8 kg.

WYGLĄD

      Królik posiada harmonijną budowę ciała. Tułów ma długi walcowaty bardzo dobrze umięśniony. Przód oraz zad szeroki, partia grzbietowa bardzo mocno rozwinięta. Głowa królika osadzona jest mocno na krótkiej szyi, u samców szeroka, lekko garbonosa. Królik tej rasy posiada mięsiste uszy, mocno osadzone oraz zakończone łyżeczkowato, o długości 14 cm. Zewnętrzna powierzchnia uszu jest równomiernie owłosiona.

      Kończyny są silne, średnio długie. U samic starszych (ponad 1 rok) dopuszcza się małe, symetryczne podgardle. Ogon jest krótki i dobrze przylega do tułowia. Okrywa włosowa tej rasy królików jest gęsta, sprężysta oraz jedwabista. Długość włosów pokrywowych około 3 cm.

      Barwa włosów pokrywowych szynszyli wielkich jest szara o odcieniu niebieskawym z ciemnymi i białymi wierzchołkami (tzw. woal), jest jednolita na całym ciele. Klin karkowy mały w kolorze jasnoszarym. W partii brzusznej występuje barwa włosów jaśniejsza. Uszy ciemne, czarno obramowane. Ogon od strony górnej czarny, przeplatany szarobiałymi włosami, od spodu biały.

      Barwa włosów podszyciowych ciemnoniebieska zajmuje około 2/3 długości włosa. Strefa środkowa około 7 mm barwy białoszarej. Nad strefą środkową czarny pas szerokości około 3 mm. Przy rozdmuchiwaniu okrywy wyraźnie widoczna jest strefowość w ubarwieniu włosów. Oczy ciemnobrązowe, barwa pazurków od brązowej do czarnej.

WADY DOPUSZCZALNE

      Mniej harmonijna budowa ciała królika. Głowa i szyja wydłużona. Uszy delikatne, mało owłosione, o długości od 12 cm do 14 cm lub od 14 cm do 16 cm. Słabe, krótkie kończyny. Zbyt duże podgardle. Okrywa włosowa mniej gęsta, mniej sprężysta, włosy królika za cienkie lub za grube. Niewielkie odchylenia długości włosów pokrywowych w stosunku do standardowej długości 3 cm. Rozjaśnienie barwy na bokach i kończynach przednich. Znaczne rozjaśnienie woalu i włosów podszyciowych. Zbyt duży klin karkowy. Słabo zaznaczona czarna linia obramowania uszu. Lekkie zarudzenie okrywy włosowej. Małe odchylenia w barwie oczu oraz pazurków w stosunku do wymagań wzorca.

WADY NIEPOPUSZCZALNE

      Masa ciała królika poniżej 4,0 kg lub powyżej 5,8 kg. Długość uszu poniżej 12 cm lub powyżej 16 cm. Uszy królika obwisłe. Wyraźne widoczne zażółcenie, zarudzenie, zbrązowienie okrywy. Brak wyraźnej strefowości. Barwa włosów podszyciowych biała. Barwa oczu inna niż ciemnobrązowa, pazurki białe.