Francuski Baran

      Po belgijskim olbrzymie - baran francuski jest najczęściej hodowaną rasą dużych królików mięsno-futerkowych w Polsce. Rasa powstała w wyniku skrzyżowania królika - barana angielskiego z olbrzymem flandryjskim i dużymi królikami normandzkimi. Barany francuskie są dużymi królikami , garbonosymi, zwisłouchymi. Cechy te nie są jednak u tej rasy tak silnie wyrażone, jak u baranów angielskich. Barany francuskie są przede wszystkim rasą typu mięsnego. Futerka ich jednak są duże, chętnie więc znajdują one nabywców. Przy selekcji hodowlanej zwraca się uwagę na jakość futerka, a zwłaszcza ich wyrównanie i gęstość.

WYGLĄD

      Barany francuskie rosną do dość pokaźnych rozmiarów. Osobniki dwuletnie nie przekraczają zazwyczaj wagi 5 -7 kg. Uszy nie są tak duże i długie jak baranów angielskich, głowę także mają mniej garbonosą. Baran francuski posiada grzbiet lepiej wyrównany i nie tworzy on charakterystycznego dla baranów angielskich wysoko wygiętego łuku. Baran francuski ma silne nogi przednie oraz prawidłowo ustawione. Uszy tego królika powinny zwisać pionowo i przylegać do policzków (na zewnątrz powinny zwracać są wypukłą powierzchnię). U samic tej rasy rozwija się z wiekiem pod szyją wole. Jest ono niekiedy bardzo duże, i może tworzyć trzy fałdy opadające na piersi, a nawet aż na przednie nogi królika.

HODOWLA

      Ta rasa potrzebuje bardzo dużo przestrzeni. Barana Francuskiego możemy trzymać w domu pod warunkiem, że ma możliwość poruszania się po całej jego powierzchni. Baran francuski nie powinien całego życia spędzać w zamkniętej klatce. Ciepłe słoneczne dni (lato, wiosna) królik tej rasy powinien mieć zapewniony wybieg np. w ogródku. Do zrobienia wybiegu możemy wykorzystać przeróżnesiatki. Ogrodzony wybieg zapewni naszemu pupilowi ochronę przed drapieżnikami. Baran francuski jest dobrym królikiem użytkowym. Dzięki swej dużej wytrzymałości na upały jego wartość użytkowa przewyższa wartość olbrzymów flandryjskich.       Barany francuskie są bardzo płodną rasą. Barany francuskie hoduje się w kilku odmianach barwnych. Najodpowiedniejsza jest odmiana o umaszczeniu "dzikim" - ciemnooka o futerku szarobrązowym z jaśniejszym podbrzuszem i spodem ogona, z ciemnymi końcami uszu oraz wierzchem ogona.       Barany białe czerwonookie (albinosy) są mniej rozpowszechnione. Są najdrobniejszymi przedstawicielami swej rasy, a ciężar ich ciała nie przekracza zazwyczaj 6 kg. Skorki białych baranów są jednak dość duże, że nawet jedna wystarczy na zrobienie niedużego zarękawka. Rozpiętość ich uszu sięga 50 cm.       Niebieska odmiana baranów francuskich osiąga te same rozmiary co barwa biała. Umaszczenie ich jest ciemne, szaroniebieskawe. Sierść ich jest stosunkowo długa, co podnosi wartość ich futerek. Głowa baranów niebieskich natomiast jest lżejsza i mniej masywna niż u odmiany białej.
      Hodowane są również barany francuskie "srokacze" albo "motyle". Prócz charakterystycznego umaszczenia mają one bardziej garbonosą głowę. Nazwa tej odmiany "motyle" wiąże się z typowym dla niej kształtem symetrycznej ciemnej plamy na grzbiecie nosa tych królików. Poza tym oczy ich otaczają ciemne okulary, wzdłuż grzbietu biegnie ciemna pręga, a na policzkach i na bokach tułowia leżą symetrycznie rozmieszczone nieliczne cętki, zgrupowane w charakterystyczne łuki na granicy. Tło futerek srokaczy jest białe. Ciemne plamy bywają czarne lub niebieskie, niekiedy brązowe, zawsze jednak bez domieszki włosów inaczej zabarwionych. W przemyśle kuśnierskim skórki baranów srokaczy są wówczas cenione, jeżeli są duże i mają symetryczny wzór.

ROZMNAŻANIE

      Do rozpłodu należy używać baranów już w pełni wyrośniętych (osobniki te powinny ukończyć co najmniej 1 rok życia). Należy pamiętać, że przed przystąpieniem do rozpłodu należy zdezynfekować pomieszczenie przeznaczone do rozrodu. Możemy na przykład wykorzystać w tym celu klatkę dla królików o dużych rozmiarach.

POKARM

Żywi się zielonkami (warzywa, trawa, owoce). Królikowi należy zapewnić także pod dostatkiem mieszanki paszowej w granulacie. Baran francuski chętnie zjada siano. Nie możemy zapomnieć o dostarczaniu mu świeżej wody.

WADY DOPUSZCZALNE

      Mniej zgrana budowa ciała. Zwężenie tułowia w części piersiowej. Głowa nieco węższa, słabo zaznaczony profil głowy. Widoczne podgardle u samców, luźna skóra. Oczy nieco wypukłe. Uszy symetrycznie zwisające, lecz nie przylegające dokładnie wewnętrzną stroną do głowy. Małe odstępstwa od barwy typowej dla danej odmiany. Okrywa włosowa mało gęsta oraz sprężysta. Małe odstępstwa w barwie oczu i pazurków w stosunku do wzorca.

WADY NIEDOPUSZCZALNE

      Masa ciała mniejsza niż 5,00 kg. Głowa wydłużona bez garbonosego profilu, długa szyja. Brak podgardla u samic lub podwójne albo potrójne niesymetryczne podgardle. Niesymetryczne zwisające uszy zwrócone otworami do przodu o rozpiętości mniejszej niż 38 cm lub większej niż 45 cm. Długość włosów w partii grzbietowej poniżej 3,5 cm albo zaznaczone miejscowe przerosty włosa, rzadka okrywa włosowa, brak sprężystości. Brak "korony". Duże odstępstwa od barwy typowej dla danej odmiany, inna jak wzorcowa barwa oczu i pazurków."